…Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν φθάσει στη σύλληψη της ιδέας του πολεμιστή, που αυτοκτονεί για να προξενήσει μεγαλύτερες απώλειες στον εχθρό. Δε συμφωνώ με την άποψη που υποστηρίζει ότι ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι πήγαν στις Θερμοπύλες για να νικήσουν. Φυσικά το επιθυμούσαν. Αυτό ήταν αυτονόητο. Ήταν όμως πολύ πεπειραμένοι πολεμιστές για να πιστεύουν ότι η στρατιά των 1.171.000 Περσών και συμμάχων θα σταματούσε εκεί.
Οι Πέρσες δεν ήταν κάποιοι ατζαμήδες του πολέμου, όπως τους ήθελε το Κόμικ του Κώλου «300», που έσιαξαν οι Αμερικανοί για δικούς τους προπαγανδιστκούς σκοπούς. Είχαν κατακτήσει το μισό κόσμο! Απλά δεν ήταν Σπαρτιάτες. Αλλά την αριθμητική υπεροχή θα έβρισκαν τρόπο αν την εκφράσουν με τον Εφιάλτη ή ΧΩΡΙΣ αυτόν.
Το ολιγάριθμο σώμα των Σπαρτιατών πολεμιστών, όλων σχεδόν πάνω από σαράντα χρονών, κατά τη γνώμη μου ήταν μια ομάδα αυτοκτονίας. Στόχος της ήταν να προκαλέσει τις μέγιστες δυνατές απώλειες και, πάνω απ’ όλα, να πείσει τον Πέρση ότι εκείνος ο πόλεμος, τελικά, δεν ήταν δυνατόν να κερδηθή από αυτόν! Όπως πράγματι δέχεται ο μεγάλος ιστορικός του πολέμου Τζων Κήγκαν, οι «βάρβαροι», όσο γενναίοι και αν ήταν. Πολεμούσαν προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειές τους. Όπως ακριβώς κάνουν οι σύγχρονοι βάρβαροι, οι Αμερικανοί. Και όπως ακριβώς δεν έκαναν οι Ιάπωνες, με την τεράστια πολεμική κουλτούρα των πολλών αιώνων. Και δεν κάνουν οι Ισλαμιστές, που ζώνονται τα εκρηκτικά και κοιτάνε να πάρουν μαζί τους στον Άδη όσο περισσότερους μπορέσουν!
Η συνειδητή και συγκεκριμένη πράξη αυτοκτονίας εν πολέμω δεν είναι απόλυτα κατανοητή στους ανεπτυγμένους λαούς της Ευρώπης και στο παρακλάδι τους, τις ΗΠΑ. Ένας βασικός λόγος είναι η κάθετη και ανεπιφύλακτη καταδίκη του αυτοχειριασμού από τη χριστιανική θρησκεία, που επιδρά βαθειά στο υποσυνείδητο των χριστιανικών λαών. Κάθε πράξη που απαιτεί ανδρεία, είναι ασύγκριτα πιο εύκολη για όποιον έχει εξασφαλισμένη τη συναίνεση από το κοινωνικό και ηθικό περιβάλλον του.
Στην παλιά Μάνη, για παράδειγμα, η βεντέτα είχε εξασφαλισμένη την επιδοκιμασία της οικογένειας και της κοινωνίας, άρα η αποδοκιμασία του νόμου και των δικαστηρίων έχανε μεγάλο μέρος από τη δυναμική της.
Ένας καμικάζι, για το συνειδητό χριστιανό είναι τρελός και άγριος. Για τον φονταμενταλιστή μουσουλμάνο είναι μάρτυρας και άγιος.
Κι εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου παράγεται η μεγάλη παρεξήγηση. Εμείς έχουμε τακτοποιήσει τον τρόπο σκέψης μας και τη στάση ζωής μας με βάση ότι ο ισλαμιστής «καμικάζι» είναι κάποιος απόλυτα βλάξ, που επείγεται να πεθάνει για να πάη στον παράδεισο του Αλλάχ, με τα ουρί και τα πιλάφια! Είναι έτσι; Φυσικά όχι! Θέλουμε να πιστέψουμε ότι είναι έτσι. Ιδίως οι Αμερικανοί που έτσι κι αλλιώς έχουν Ι.Χ Θεό ο οποίος καθαρίζει για πάρτη τους σε όλα τα συνειδησιακά ζητήματα.
Η απλή και πεντακάθαρη αλήθεια είναι ότι ο κάθε καμικάζι, πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων, είναι άτομο μεγάλης ανδρείας, με ασύλληπτο θυμό στην ψυχή του. Άτομο θανάσιμα επικίνδυνο. Και οι φλούφληδες και μπούληδες που κυβερνάνε τον κόσμο κατά λάθος, ενώ είναι σκέτα σκατά, έχουν ζωτική, τρελή ανάγκη να πιστέψουν ότι έχουν να κάνουν με κάποιους μαλάκες. Οπότε, αφού μιλάμε για μαλάκες με βάση τα δικά μας λιπαρά και βουτυράτα κριτήρια, μιλάμε και για ακίνδυνους. Έτσι δεν είναι; Ε;
Όχι! Οι παραισθήσεις μας είναι στρουθοκαμήλειες, προϊόν φόβου. Βλέπουμε κάτι που εμείς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και θεωρούμε πως δε συμβαίνει. Εδώ έχουμε γνήσια διεργασία απώθησης. Κλείνουμε τα μάτια σφιχτά μπροστά στο άγνωστο, το διαφορετικό, το ακατανόητο. Βαθιές είναι οι ρίζες του φαινομένου.
Ιστορικά, οι Ευρωπαίοι «ξέρουν πάντα καλύτερα», «έχουν πάντα δίκιο». Άρα, σωστό είναι μόνο ό,τι καταλαβαίνουν αυτοί. Και η επίδραση των διαφόρων εκκλησιών τους, βασικά ιουδαιοχριστιανική, τους έχει κάνει ατομιστές και δειλούς.
Η αυτοκτονία θεωρήθηκε από τους «πατέρες» θανάσιμο αμάρτημα επειδή φοβούνται όποιον δε φοβάται να πεθάνη. Με το φόβο του θανάτου ελέγχουν τον κόσμο και με το φόβο της αιώνιας τιμωρίας πέρα από το θάνατο. Ναι! Και τους Έλληνες! Μόνο που μέσα σε μας κάπου κατοικεί και ο Λεωνίδας. Και αγωνίζεται να ακουστή μέσα στις πυκνές ομίχλες.
Και τώρα γίνεται όλο και σαφέστερο ότι ο Δυτικός κόσμος μας οδηγείται σε σύγκρουση με κουλτούρες και πολιτισμούς που δε φοβούνται το θάνατο. ζόρικα τα κόζα μπάρμπα!..
Ηλίας Μπαζίνας, Φίλαθλος 31/01/2011
Η αυτοκτονία για τους αρχαίους λαούς είχε καταδικαστεί για έναν πρακτικό λόγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια σκεφτείτε δηλαδή αν ο καθένας που είχε κάποιο πρόβλημα αυτοκτονούσε - και ιδιαίτερα αν αυτός ο καθένας εκανε μια εργασία μοναδική για το κοινωνικό σύνολο, ήταν πχ σιδεράς. Η ζημιά της αυτοκτονίας στο κοινωνικό σύνολο θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες.
Για αυτόν τον λόγο έγινε αμαρτία η αυτοκτονία - γιατί ο άνθρωπος που δεν φοβάται τον θάνατο, φοβόταν την τιμωρία μετά θάνατον.