Τρία μικρά σχόλια κριτικής προ κειμένου.
1. Το ΚΚΕ είναι σοβαρό πολιτικό υποκείμενο και στην παραγωγή θεωρίας - ίσως ο μόνος φορέας σε μία κοινωνία και σ΄ένα κράτος που σε επίπεδο σκέψης από την αφετηρία τους (νεοελληνικός Διαφωτισμός) εισάγουν και - σχεδόν - δεν παράγουν τίποτα. Και είναι σοβαρό όχι γιατί χρησιμοποιεί ως εργαλείο του τον Μαρξισμό - αυτό αφορά αποκλειστικά τα ενδοαριστερά παράσημα και τις ενδοαριστερές κόντρες και δεν αποτελεί τεκμήριο σοβαρότητας - αλλά γιατί, έστω και με κανονιστική λογική και πρακτική, παρακολουθεί, περιγράφει, καταγράφει και αξιολογεί για πολλές δεκαετίες τις φάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού - άρα, της οικονομίας και της κοινωνίας - στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Έτσι, τις θέσεις του ΚΚΕ δεν μπορεί κανένας να τις ¨ξεπετάει στα όρθια¨.
2. Όποια κριτική στο ΚΚΕ αντλεί επιχειρήματα από την περίοδο εμφύλιος-1990, δεν είναι εκ των πραγμάτων αριστερή κριτική.
Η μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917 στη Ρωσία και η θανάσιμη περικύκλωση από τον ιμπεριαλιστικό κόσμο της ΕΣΔΔ - πρώτο ιστορικό εγχείρημα όπου τα μέσα παραγωγής δεν ανήκαν σε ιδιώτες - έθεσε σε μεγάλο βαθμό ως προτερεότητα στο παγκόσμιο κομμουνιστικό, εργατικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα την υπεράσπιση της Μεγάλης Σοσιαλιστικής Πατρίδας. Το ιστορικό αυτό γεγονός είχε ως αποτέλεσμα πολλές φορές τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις εθνικών ΚΚ και αριστερών κινημάτων να θυσιάζονται στα σιωπηλά εν ονόματι των γεωπολιτικών συμφερόντων της ΕΣΣΔ. Το ΚΚΕ υπήρξε από εκείνα τα ΚΚ που έδωσε τα πάντα σε όλη την ιστορική του διαδρομή στην υπόθεσή της.
Μετά το 1990 και την κατάρευση του ¨Σοσιαλιστικού Κόσμου¨, το ΚΚΕ απελευθερωμένο από το ¨άχαρο καθήκον¨ άρχισε σταδιακά να αποκαθιστά όσα στελέχη του έπεσαν κομματικά θύματα του καθήκοντος. Αυτός και μόνο αυτός είναι ο λόγος που τα στελέχη του ΚΚΕ σήμερα αισθάνονται υπερήφανα και για τον Βελουχιώτη και για τον Ζαχαριάδη και για τόσους άλλους που κατά καιρούς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ξέφυγαν από την ¨ορθόδοξη γραμμή και στρατηγική¨.
3. Στο σώμα των θέσεων του ΚΚΕ κατά το τελευταίο συνέδριο υπάρχει - αν δεν κάνω λάθος - τρεις αναφορές σε διαφορετικά σημεία στο ενδεχόμενο πολέμου και την εμπλοκή της Ελλάδας.
Αυτό αποδεικνύει, πέρα από κάθε απόπειρα αμφισβήτησης, πως ο συγραφέας του κειμένου που ακολουθεί, αδικεί το ΚΚΕ όταν γράφει: <<Δυστυχώς καμιά χώρα στον κόσμο δεν είναι μόνη και δυστυχέστερα η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα σε πληθυσμό και έκταση, αδύνατη οικονομικά και στρατιωτικά και σε θέση «γωνιακό οικόπεδο», που πολλά συμφέροντα το ορέγονται.
Ο λαός πρέπει λοιπόν να το γνωρίζει αυτό καλά, να είναι προετοιμασμένος όχι μόνο για την ειρήνη που όλοι επιθυμούμε αλλά και για τον πόλεμο. Ο Συβαριτισμός δεν έχει καμιά θέση και τύχη ιδιαίτερα στην εποχή μας. Σε αυτά τα προβλήματα/προκλήσεις και ενδεχόμενα ο κ. γενικός δεν έχει τι να πει και γι αυτό πιάνεται από τον Βαρουφάκη και τη NYT για να ξεμπερδέψει – χωρίς να το καταλαβαίνει - με τη ρετσινιά «φιλοαμερικανικός» ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ>>.
Ίσα - ίσα επειδή το ΚΚΕ γνωρίζει πολύ καλά και την γεωπολιτική θέση της χώρας και την μικρή της αποτρεπική ισχύ και το παγκόσμιο γεωπολιτικό πλέγμα που έχει δημιουργήσει το διεθνοποιημένο κεφάλαιο για τον έλεγχο λαών και κρατών (ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, πλαστές ή πραγματικές τοπικές αντιπαλότητες κλπ), αποφεύγει συστηματικά εδώ και τρία χρόνια να παίξει τον ιστορικό του ρόλο και επιλέγει για να ¨διασωθεί¨ την τακτική του σκατζόχοιρου: συσπειρωμένο στον εαυτό του και με τα αγκάθια όρθια.
Η δική μας κριτική αρχίζει από εδώ, γιατί στο τέλος η ιστορία των <<μνημονίων>> έχει δράκο και για την ύπαρξη των κομμουνιστικών κομμάτων!
του Λευτέρη Ριζά
Έγραφε πριν από πολλά χρόνια – εκεί κοντά στο Μάη του 68 – ένας πολύ σημαντικός για την εποχή του έλληνας αριστερός του Παρισιού, κανένας από αυτούς που έγιναν γνωστοί κατόπιν κάνοντας απλά φασαρία, κάτι πολύ επιτυχημένο: η αριστερά σπαταλάει τα 4/5 της ενέργειας της για να μας πείσει ότι η γραμμή της είναι ορθή αντί να μας πείθει με την ορθότητα της γραμμής της.
Στην περίπτωση του ΚΚΕ αυτό έχει πια αναδειχθεί σε μανιέρα. Το παρακολουθώ χρόνια. Όλες του οι προσπάθειες επικεντρώνονται στο να αποδείξει ότι όλοι οι άλλοι αριστεροί εντός και εκτός Ελλάδας – πλην του ιδίου και όσων κινημάτων και κομμάτων αυτό εγκρίνει και αποδέχεται - κάνουν φριχτά λάθη, παγιδεύουν τον λαό, τον αποπροσανατολίζουν κλπ. Πρόταση; Να τους γυρίσει ο λαός την πλάτη, να ακολουθήσει και συσπειρωθεί γύρω από το ΚΚΕ και τις μετωπικές οργανώσεις του. Ποτέ του δεν έθεσε το ερώτημα, δεν το απασχόλησε, μήπως η δική του γραμμή είναι αυτή που δεν πείθει τον κόσμο – τον λαό, τους εργαζόμενους – και όχι τόσο η δράση των οπορτουνιστών, με τους οποίους είναι μόνιμα και μονότονα σε πόλεμο;
Θα μου πει ένας καλός οπαδός, μέλος ή στέλεχος του ΚΚΕ «μα ο Λένιν δεν είπε πώς ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό χωρίς ένα αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό είναι μια απάτη;». Ναι, βεβαίως. Μόνο που ο ίδιος στα γραπτά του – μπόλικα, 55 τόμοι – και στη δράση του τον αγώνα ενάντια στον οπορτουνισμό τον έδινε ως συμπλήρωμα της γραμμής που είχε επεξεργαστεί κάθε φορά ο ίδιος και η ηγεσία της οργάνωσης του – της φράξιας των μπολσεβίκων μέχρι που έγιναν ξεχωριστό κόμμα. Έφερνε πάντοτε σε σύγκριση και αντιπαράθεση τη δική του πολύ συγκεκριμένη κάθε φορά «γραμμή» με αυτή των «αντιπάλων» του που μπορεί να βρίσκονταν μέσα στο κόμμα του και φυσικά με αυτούς που ήτανε έξω από αυτό και ανοικτά συγκρούονταν ή ήτανε ολοκληρωμένοι οπορτουνιστές. Γι αυτό άλλωστε τις παραμονές της Ρωσικής Επανάστασης ενώ διαφώνησε με παλιούς δικούς του συντρόφους δεν δίστασε να συμφωνήσει και να περιλάβει στον ηγετικό της πυρήνα τον Τρότσκυ. Με τον οποίο βρισκότανε σχεδόν πάντοτε σε αντιπαράθεση, Και είχε δίκιο όποτε συγκρούστηκε μαζί του, πράγμα που παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Τρότσκυ.
Το δικό μας ΚΚΕ θεωρεί ότι πάντοτε έχει δίκιο. Στον αιώνα τον άπαντα. Στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Γιατί; Μα γιατί έχει σχηματίσει μια αυτό-εικόνα του που λέει ότι είναι το «επαναστατικό» κόμμα της εργατικής τάξης. Αφού λοιπόν έτσι έχει ορίσει τον εαυτό του δεν σηκώνει καμιά περαιτέρω συζήτηση. Ακόμα και όταν αναγκάζεται να κάνει κάποια αυτοκριτική – συνήθως μετά από χρόνια, όπως ακριβώς συμβαίνει με αρχείο του Φόρεϊν Όφις – πέρα από το ότι είναι συνήθως πολύ επιδερμική ποτέ του δεν υπαινίσσεται έστω, πώς τότε που αυτό έκανε αυτό το λάθος κάποιοι άλλοι ακριβώς τότε του το έλεγαν ότι κάνει λάθος. Και πως τους αντιμετώπιζε τότε; Χαρακτηρίζοντας τους οπορτουνιστές και λούζοντας τους με μια σειρά «κοσμητικά» επίθετα γνωστά στο ιδεολογικό του οπλοστάσιο. Μια ειλικρινής αυτοκριτική πρέπει να συνοδεύεται από μια σοβαρή εξήγηση για τις αιτίες των λαθών και επίσης από μια συγγνώμη τουλάχιστον προς αυτούς που τότε είχανε δίκιο και το κόμμα άδικο. Μην ξεχνάμε πώς πρόσφατα ενώ αναγνώρισε ότι ο Άρης είχε δίκιο δεν τον αποκατέστησε επειδή τότε – αυτός που είχε δίκιο και το κόμμα άδικο – τόλμησε να διαφωνήσει με τη λαθεμένη και καταστρεπτική γραμμή για το λαό και τη χώρα, που υποστήριζε η ηγεσία. Πλήρης παράκρουση.
Πως μου ήρθανε αυτά τώρα στο μυαλό; Διάβασα τα σημεία της ομιλίας του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ κ. Δημήτρη Κουτσούμπα στην Πάτρα. Ακολούθησε πιστά τις παραδόσεις του ΚΚΕ, την δοκιμασμένη τεχνοτροπία του να παρουσιάζει το άσπρο μαύρο, προκειμένου να δικαιολογηθεί η γραμμή της ηγεσίας στα μάτια των οπαδών. Μόνο που τώρα αυτή η μανιέρα δεν αποδίδει, δεν πιάνει, δεν πείθει.
Με τη γνωστή «ξύλινη» γλώσσα του – που την έχει σπουδάσει τόσα χρόνια στο κόμμα ο νέος γραμματέας - μας εξηγεί : «Τις πρόσφατες εξελίξεις που οδήγησαν και σε νέο κυβερνητικό σχήμα ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούμε να τις δούμε αποκομμένες από την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού που είναι σε εξέλιξη. Το αστικό πολιτικό σκηνικό αναμορφώνεται στη βάση του νέου διπολισμού, ακριβώς γιατί η κυρίαρχη τάξη έχει δυσκολία να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια, με τη δικομματική εναλλαγή μέσα από αυτοδύναμες κυβερνήσεις». Εδώ ο γενικός γραμματέας παρουσιάζει μια γραμμική και εντελώς προσχεδιασμένη εξέλιξη των πραγμάτων όχι για να μας την ερμηνεύσει. Αλλά για να ξεφουρνίσει ότι πρόκειται για μια αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στη βάση του νέου διπολισμού. Και ποιος είναι αυτός ο διπολισμός; Μα από τη μια η δεξιά (ΝΔ, κλπ) και από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που παίρνει τη θέση της σοσιαλδημοκρατίας που έχει καταρρεύσει στο «πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ και από κοντά της ΔΗΜΑΡ. Όλα λοιπόν στη ζωή είναι προσχεδιασμένα από το χέρι του Θεού. Θέλημα Θεού δεν ήτανε μήπως και η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και δεν είναι θέλημα Θεού η αντοχή του επαναστατικού ΚΚΕ;
«Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού περνάει μέσα από το δίπολο ΝΔ από τη μια – ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Με τους αναγκαίους δορυφόρους. Με ποιους βεβαίως δορυφόρους, θα φανεί πολύ σύντομα, όπως και με τι αντίστοιχα διλήμματα θα σερβιριστεί. Όμως αυτή η προσπάθεια της αστικής τάξης στη φάση αυτή, να καταλήξει σ’ αυτό το δίπολο, πρέπει να είναι καθαρή για τους εργαζόμενους. Για να είναι καθαρές και οι παγίδες που θα στηθούν για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.», θα πει στο ακροατήριο του ο κ. Δ. Κουτσούμπας – και μέσω «Ριζοσπάστη» και σε όλους εμάς του υπόλοιπους. Δηλαδή η ανάδειξη, μέχρι στιγμής, του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως του άλλου πόλου δεν είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού της κρίσης που έχει βυθιστεί ο λαός και του τρόπου που εμφανίστηκε και πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πριν από τις πρώτες εκλογές, στο διάστημα μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων κλπ. Δηλαδή το ΚΚΕ δεν έχασε ψήφους, δεν συρρικνώθηκε γιατί αυτά που έλεγε, όπως τα έλεγε και αυτά που έκανε και δεν έκανε απογοήτευσαν τον κόσμο. Όχι. Απλά οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της αστικής τάξης στην Ελλάδα, από το φόβο του ΚΚΕ, σκέφτηκαν να αναδείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως το άλλο πόλο του συστήματος. Και γιατί παρακαλώ να μην προτιμήσουν το ΚΚΕ που και περιφρουρημένες πορείες έκανε, και φρόντιζε με την περιφρούρηση του να μην πατήσει βέβηλο ποδάρι διαδηλωτή τα άγια χώματα [πλακάκια] του χώρου μπροστά από τη Βουλή; Γιατί να μην εμπιστευθούν το ΚΚΕ που δεν φοβότανε να στρέψει τους οργανωμένους διαδηλωτές του όταν έφταναν στο ύψος του Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια; Γιατί να προτιμήσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ που δεν ασκούσε έλεγχο στον κόσμο του και που ανεχότανε και πιο βίαιες πράξεις; Άλλωστε στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ φορτώνανε κάθε καταστροφή, κάθε φωτιά, ακόμα και την κακή πορεία της ΑΕΚ.
Για να γίνει πιο πειστικός ο Δ. Κουτσούμπας στην επιχειρηματολογία του συνεχίζει πιο αποκαλυπτικά: «Κι όσοι κάνουν πως δεν βλέπουν το δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο τον παλιό και δοκιμασμένο γνωστό δικομματισμό προηγούμενων δεκαετιών, ή δεν θέλουν να αποκαλυφθούν οι παγίδες της αστικής τάξης ή οι ίδιοι έχουν ήδη πέσει στην παγίδα. Βλέπουν μόνο το τυρί και τους ξεφεύγει η φάκα. Τα δημοσιεύματα στους “Νιου Γιορκ Τάιμς” ότι “μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα”, επισημαίνοντας μάλιστα ότι δεν έχει αντιαμερικανική πολιτική, ότι είναι “φιλοαμερικανικό κόμμα” – και αναπαρήγαγαν ελληνικές εφημερίδες – δεν είναι φάρσα.
Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγεται στις βασικές αστικές επιλογές, ανεξάρτητα αν κάποιοι “σκίζουν τα ρούχα τους” για τον αντιαμερικανισμό του και για την “αντιΝΑΤΟική” γραμμή του. Μην πάνε μακριά, ας θυμηθούν τι έλεγε το ΠΑΣΟΚ – προηγούμενος ένοικος του ΣΥΡΙΖΑ στο σοσιαλδημοκρατικό μαγαζάκι – για το ΝΑΤΟ και την έξοδο της Ελλάδας απ’ αυτό. Μόνο που η Ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί ως φάρσα, γιατί θα την πληρώσει σκληρά πάλι ο λαός και η νεολαία.»
Τούχει κολλήσει του ΚΚΕ το νέο δίπολο, σε αυτό θα επιμένει διαρκώς λέγοντας ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Τι δε μας λέει: για τυριά, για φάκες, για παγίδες – νέοι όροι κοινωνιολογικοί-πολιτικοί, νέα εργαλεία για την εξήγηση της πραγματικότητας, που βοηθάνε βέβαια να την αλλάξουμε. Δεν τρώμε το τυρί, δεν μπαίνουμε στα φάκα, δεν πέφτουμε στις παγίδες. Απλά πράγματα. Απόδειξη ότι υπάρχουν όλα αυτά το άρθρο του Γ Βαρουφάκη και υιού Γκάλμπραιηθ στους New York Times (22-6-13), που μέσα στη βαθυστόχαστη ανάλυση τους φροντίζουν να χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ως φιλοαμερικανικό κόμμα.
Ας υποθέσουμε ότι το άρθρο δεν είναι «στημένο», έτσι ώστε να δημιουργηθεί κλίμα καχυποψίας απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για φιλοαμερικανισμό κλπ. Κάτι που το συνήθως καχύποπτο για τη δράση των ξένων κέντρων και μυστικών υπηρεσιών ΚΚΕ θα έπρεπε να πάρει υπόψη του. Ας θεωρήσουμε ακόμα ότι και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ υπάρχουν άνθρωποι που είναι «φιλο-αμερικανοί» περισσότερο από «φιλο-γερμανοί» κι ότι δεν υπάρχουν «φιλο-ρώσοι» ή «φιλο-γάλλοι» – όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Φιλοσοβιετικοί είναι αδύνατον τώρα να υπάρχουν για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν υπάρχει εδώ και 20 χρόνια Σοβιετική Ένωση. Φιλο-κινέζοι δύσκολο [δύσκολη γλώσσα]. Γιατί άραγε μπορεί να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, τέτοιες τάσεις; Μια εξήγηση θα ήταν η ύπαρξη και δράση πρακτόρων μέσα και στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Δεν υπάρχει σχετική μέθοδος εντοπισμού τους με ακτινογραφία - ο Λένιν αντιμετώπισε τέτοια περίπτωση όταν μέσα στο Π.Γ. υπήρχε πράκτορας του Τσάρου, ο Μαλινόφκσι. Και επειδή δεν ήταν ηλίθιος να αποκλείσει την δυνατότητα διείσδυσης τέτοιων πρακτόρων στην ηγεσία του κόμματος, είπε κάποια πράγματα για το πώς θα μπορούσε να εξουδετερωθεί κάτι τέτοιο. Αν λοιπόν ο κ. Κουτσούμπας υποψιάζεται πώς κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κανονικά δεν θα έπρεπε να αποκλείσει την πιθανότητα να διαβρωθεί και το κόμμα του από τέτοιους πράκτορες. Γι αυτό θα πρέπει να έχει ένα σύστημα ασφάλειας – ιδεολογικο-πολιτικής – ώστε να αποτραπούν τέτοιες προσπάθειες και να τις δανείσει και στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ώστε να προφυλαχθεί το όλον πολιτικό σύστημα.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη περίπτωση. Σταθμίζοντας τις διεθνείς εξελίξεις και δυνατότητες να καταλήξουμε – όλος ο πολιτικός κόσμος με διαφορετικές τελικές αποφάσεις – ότι τη χώρα ή την τάξη ή ό,τι άλλο σκαρφιστούμε, τη συμφέρει να αναπτύξει φιλικές σχέσεις με αυτήν και όχι την άλλη δύναμη ή συνασπισμό κλπ. Πως το ΚΚΕ χρόνια τώρα υποδείκνυε ως σύμμαχο ανιδιοτελή για την Ελλάδα και το λαό της τη Σοβιετική Ένωση. Τώρα αυτή δεν υπάρχει. Τι μπορεί η Ελλάδα – όχι μόνο η καπιταλιστική αλλά και η σοσιαλιστική αλά ΚΚΕ – να κάνει αν απειληθεί αύριο από εμπλοκή – παρά τη θέληση της – σε ένα τοπικό ή μεσογειακό πόλεμο που μπορεί να μην την αφορά, να μην την συμφέρει, να διαφωνεί κάθε και οριζόντια, αλλά που πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει. Που και ποιους θα βρει συμμάχους ώστε να αποφύγει τα χειρότερα; Ο Γκράμσι σε αυτό ήτανε πολύ καθαρός. Δεν απέκλειε συμμαχίες που θα ωφελούσαν τη χώρα του. Κι ο Λένιν το ίδιο έκανε. Κι ο Μάο κι ο Χό-τσι- Μινχ., κι ο Ενβέρ Χότζια κλπ. Η αριστερά δεν μπορεί να αποφεύγει τέτοια προβλήματα, προκλήσεις, με γενικές διακηρύξεις και φραστικές καταγγελίες. Δυστυχώς καμιά χώρα στον κόσμο δεν είναι μόνη και δυστυχέστερα η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα σε πληθυσμό και έκταση, αδύνατη οικονομικά και στρατιωτικά και σε θέση «γωνιακό οικόπεδο», που πολλά συμφέροντα το ορέγονται.
Ο λαός πρέπει λοιπόν να το γνωρίζει αυτό καλά, να είναι προετοιμασμένος όχι μόνο για την ειρήνη που όλοι επιθυμούμε αλλά και για τον πόλεμο. Ο Συβαριτισμός δεν έχει καμιά θέση και τύχη ιδιαίτερα στην εποχή μας. Σε αυτά τα προβλήματα/προκλήσεις και ενδεχόμενα ο κ. γενικός δεν έχει τι να πει και γι αυτό πιάνεται από τον Βαρουφάκη και τη NYT για να ξεμπερδέψει – χωρίς να το καταλαβαίνει - με τη ρετσινιά «φιλοαμερικανικός» ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Κι εγώ διαφωνώ με διάφορα που είπε, λέει, έκανε και κάνει ο πρόεδρος του και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Μάλιστα κάθετα και οριζόντια. Αλλά δεν μπορώ να ξεμπερδέψω χαρακτηρίζοντας τον φιλο-αμερικάνο κλπ. Μπορεί να θεωρώ π.χ. ότι ο Γ. Μηλιός υπερασπίζεται υπερ το δέον τη Γερμανία. Να υποθέτω ότι είναι επηρεασμένος από τον τρόπο σκέπτεσθαι των γερμανών κλπ. Αλλά πρέπει να διαθέτω ατράνταχτα στοιχεία για να καταλήξω ότι είναι άνθρωπος των Γερμανών ή κάποιος άλλος άλλων δυνάμεων. Μπορεί να υποθέτουμε ότι τέτοιοι θα υπάρχουν μέσα σε όλα τα μεγάλα κόμματα. Αλλά το πώς επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις θέλει πολύ υλικό για να το διαπιστώσουμε.
Το άλλο που ο κ. γενικός και το ΚΚΕ γενικότερα δεν μπορεί να καταλάβει είναι ότι όταν κατηγορείς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για «γρήγορη πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης», δεν επηρεάζει απολύτως σε τίποτα αυτό την πολιτική στάση του λαού. Αν ο λαός θέλει ή είναι έτοιμος για μια ριζική, «επαναστατική» κοινωνική αλλαγή, αν το κίνημα του πρώτα απ’ όλα είναι σε τέτοιο βαθμό αναπτυγμένο και ώριμο που η σοσιαλδημοκρατία του μπαίνει εμπόδιο, τότε θα την εγκαταλείψει. Τόσο πιο εύκολα, γρήγορα και αποφασιστικά αν ένα «επαναστατικό» κόμμα [όπως εξακολουθεί να μην είναι το ΚΚΕ παρά τα όσα πιστεύει για τον εαυτό του] εγγυηθεί με τη δράση και γραμμή του ότι μπορεί ο λαός να νικήσει. Το ΚΚΕ στις κορυφαίες στιγμές των λαϊκών αγώνων έδρασε εντελώς σοσιαλδημοκρατικά: όταν υπέγραφε τη συμφωνία της Βάρκιζας, όταν αποκήρυσσε τον Άρη, όταν χωρίς προετοιμασία και προοπτικές προχωρούσε στο δεύτερο αντάρτικο (ΔΣ), όταν αργότερα δεν έμπαινε αποφασιστικά μπροστά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου ή κι όταν σιωπούσε κι αυτό για χρόνια για την τύχη των Ελλήνων στην Αλβανία ή τα Σκόπια. Έδρασε όχι απλά σοσιαλδημοκρατικά αλλά κάτι περισσότερο όταν συμφώνησε με τον Μητσοτάκη το 1989 να βρωμίσουν όλη την Ελλάδα – «κάθαρση» το είπανε – κι όταν τώρα κάνει πως δεν βλέπει ότι από πάνω του δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αλλά η Χρυσή Αυγή, που παίρνει κόσμο δικό του, λαϊκό και εργατικό.
Ο κ. Κουτσούμπας συνεχίζει την επίθεση που έχει ξεκινήσει από καιρό το ΚΚΕ σε κάθε προσπάθεια των λαών της Λατινικής Αμερικής για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν τους έκανε ο Τσάβες γιατί μιλούσε για τον «Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Τι θα πει αυτό έλεγαν. Λες και αν ο σοσιαλισμός γίνει τον άλλο αιώνα δεν θα είναι αυτούς του 22ου αλλά του 19ου αιώνα. Τώρα πιαστήκανε με το μαζικό ξέσπασμα στη Βραζιλία. Όχι γιατί κάτι έχει να πει επί της ουσίας αλλά έτσι τη νύφη να πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. «Οι πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στη Βραζιλία, αποδεικνύουν ότι τέτοιες κυβερνήσεις είναι τελικά εχθρικές για το λαό, γιατί είναι κυβερνήσεις του κεφαλαίου και τα συμφέροντά του θα εξυπηρετούν. Αυτό ήταν το ονομαζόμενο “βραζιλιάνικο θαύμα”. Αυτή είναι η κυβέρνηση με την οποία χαριεντιζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ πέρσι το Δεκέμβρη και έκανε δηλώσεις επί δηλώσεων.». Η κυβέρνηση στη Βραζιλία προέκυψε από εκλογές. Οι Βραζιλιάνοι πίστεψαν ότι με αυτή την κυβέρνηση θα λυνόντουσαν τα προβλήματα τους. Τι πίστευε η ίδια η κυβέρνηση δεν το γνωρίζω. Το αποτέλεσμα μετράει. Όπως ακριβώς μέτρησε και στην ΕΣΣΔ και τις άλλες «σοσιαλιστικές» χώρες. Δεν αρκέστηκαν και εκεί οι λαοί σε αυτά πού έλεγαν οι ηγέτες τους και τα Κομμουνιστικά Κόμματα τους στα συνέδρια: πόσα πούτια στάρι και πόσους τόνους χάλυβα παρήγαγαν κλπ. Και τους άφησαν ξεκρέμαστους. Τα καθεστώτα αυτά κατέρρευσαν αφού πρώτα προσπάθησαν να κρατηθούν με τη βία – θυμάται ο κ γενικός αν το ΚΚΕ αντιτάχθηκε στην εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία ή όταν ο Γιαρουζέλσκι τσάκιζε τους εργάτες των ναυπηγείων στο Γκάντσκ; Ασφαλώς όχι. Ούτε φυσικά θυμάται αν το ΚΚΕ έβγαλε άχνα όταν οι σοβιετικοί στρατιώτες έμπαιναν στο Αφγανιστάν. Το 1978 όταν χαρακτήριζε τον Βιντέλα κεντρώο δικτάτορα ήτανε επαναστατική τοποθέτηση; Επειδή τον θεωρούσε δικτάτορα και μάλιστα στυγνό αρνήθηκε να πάει στο παγκόσμιο κύπελλο ο Γιόχαν Κρόϊφ – κάτι που στοίχισε στην Εθνική του Ομάδα την απώλεια του Κυπέλλου.
Αποδείχτηκε πώς δεν υπάρχουν θαύματα. Ούτε Βραζιλιάνικο, ούτε Κουβανέζικο, ούτε Σοβιετικό ούτε Κινέζικο. Δεν είναι μόνο ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αφελείς αν πίστευαν στο βραζιλιάνικο θαύμα. Όπως κάποτε οι δυτικοί πίστευαν στο κορεάτικο κλπ [οι τίγρεις της Ασίας]. Δεν ήτανε κανένας αφελής τότε, που πίστευαν στα θαύματα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Αφελείς και επικίνδυνοι είναι αυτοί που ακόμα και τώρα θεωρούν τη Σοβιετική Ένωση σοσιαλιστική και επαναλαμβάνουν κουραστικά πόσο ήταν όλα ρόδινα σε αυτές τις χώρες. Ο «Ριζοσπάστης» είναι γεμάτος από τέτοια άρθρα.
Αντί λοιπόν να αποτολμήσει μια ψύχραιμη αποτίμηση της πείρας των προσπαθειών των λαών – και των θυσιών τους - για πιο δίκαιες κοινωνίες, να προσπαθήσει να εξηγήσει τις αιτίες της καθολικής ήττας αυτών των προσπαθειών - καταφεύγει σε παιδικούς (άντε εφηβικούς) εξυπνακισμούς για την κυβέρνηση της Βραζιλίας και πόσο αφελής ή ανόητος ή οπορτουνιστής ήτανε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ πέρυσι. Ήτανε. Και λοιπόν; Το ΚΚΕ πως αντιλαμβάνεται την πορεία των λαών προς τη χειραφέτηση τους; Στρωμένη με ροδοπέταλα; Χωρίς παλινδρομήσεις; Χωρίς να μπαίνει διαρκώς το ερώτημα που έβαζε ο Λένιν «ποιος-ποιον»: δηλαδή το ποιος δρόμος θα νικήσει ποιόν είναι ένα ανοικτό ερώτημα που η απάντηση του θα εξαρτηθεί από την ικανότητα και ωριμότητα των ίδιων των λαϊκών δυνάμεων και όχι από τη «σοφία» κάποιας ηγεσίας.
Δεν τελειώνει εδώ ο κ. Δ. Κουτσούμπας. Συνεχίζει με ένα δικό του συνταγολόγιο στο οποίο θα αφιερώσουμε το επόμενο άρθρο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου