Ακούω τον κ. Μητσοτάκη να λέει ότι θα προσπαθήσει να εφαρμόσει όσο το δυνατόν πιο δίκαια την «κινητικότητα», τη «διαθεσιμότητα» και όλες αυτές της εκπάγλου κυνισμού έννοιες που σημαίνουν το λιώσιμο ανθρώπων, και σκέφτομαι ότι το στοιχειώδες που θα μπορούσε να κάνει θα ήταν να δώσει ένα μέρος της περιουσίας του, αυτός και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, για να μη χρειαστεί να μπουν και άλλοι άνθρωποι στο περιθώριο.
Με 3,5 εκατομμύρια Ελληνες στο όριο της επιβίωσης, τι περιμένουν οι πολιτικοί, αλλά και οι υπόλοιποι που έχουν λεφτά να δώσουν ένα μέρος από αυτά ως πράξη αλληλοβοήθειας; Οχι σε ένα ταμείο τύπου ΤΑΙΠΕΔ, που έχει πάρει εργολαβία το ξεπούλημα της χώρας.
Ούτε στο χωρίς όνομα άλλο, στο οποίο καταβάλλονται οι περίφημες «εισφορές αλληλεγγύης», για τις οποίες διερωτώμαι ποιοι τις εισπράττουν,
ποιοι άλλοι ασκούν έναν στοιχειώδη έλεγχο και γιατί δεν μας ενημερώνουν για το πού διοχετεύονται αυτά τα χρήματα.
Μιλώ για ένα άλλο ταμείο, το οποίο θα διαχειρίζονταν αυτοί που θέλουν πραγματικά να σωθεί η Ελλάδα από τους σωτήρες της. Και από τον θανάσιμο εναγκαλισμό τους. Στο ταμείο αυτό θα μπορούσε να συνεισφέρει, εκτός από αυτούς που έχουν χρήματα, και ο καθένας από τα υπόλοιπα 2/3 που περισσεύουν από τους Ελληνες, μαζί με τους μετανάστες που έχουν κάνει πια την Ελλάδα μόνιμο τόπο διαμονής.
Και βέβαια, το ταμείο αυτό θα πρέπει να είναι εκτός κομματικών ελέγχων. Για να μη σέρνονται οι άνθρωποι στους δρόμους. Για να μη διαχέεται στις σχέσεις ο φόβος της επιβίωσης. Αυτός ο υπέρτατος φόβος, που κάνει τους ανθρώπους μίζερους, αλλοπρόσαλλους, φονικούς.
Μια τέτοια προσπάθεια δεν θα μπορούσε να βρει ηθικό έρεισμα, αν δεν αποφασίζαμε ότι δεν είμαστε ένας ξεφτιλισμένος, ένας παρηκμασμένος, ένας καταραμένος λαός, που του αξίζει να τιμωρηθεί γιατί «έφταιξε». Αυτή η «οριζόντια» ενσωμάτωση της ενοχής είναι, πιστεύω, το μείζον ζήτημα σήμερα. Γι” αυτό δεν μπορούν να βρουν ακόμα ένα ενιαίο σχήμα οι πολλές, οι αξιοθαύμαστες ενέργειες συλλογικοτήτων, που υπάρχουν σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας.
Οσο λειτουργεί το λαϊκίστικο και μοιραίο εκείνο «μαζί τα φάγαμε», δεν μπορεί να αναδυθεί η τσαλακωμένη από το περιτύλιγμα της προπαγάνδας αξιοπρέπειά μας. Και αυτό το βλέπουμε να παίρνει διάφορες μορφές, σε διαφορετικούς χώρους.
Οπως π.χ. στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν, σύμφωνα με κείμενο που μου έστειλε φίλη, ο κ. Ε. Τσακαλώτος, μιλώντας για το ποιος πρέπει να πληρώσει την κρίση, αναρωτήθηκε: ένας άστεγος Γερμανός, ένας άνεργος Ισπανός ή ένας μαγαζάτορας από τα Γιάννενα; Και αποφάνθηκε ότι πρέπει να πληρώσει ο Γιαννιώτης μαγαζάτορας.
Αν η ενσωμάτωση της ενοχής και η απαξίωση ενός συμπολίτη μας, όχι ως συγκεκριμένου ατόμου, αλλά ως κατηγορίας και, κατά συνέπειαν, με μία έννοια, η απαξίωση του ίδιου μας του εαυτού, μεταμφιέζεται σε λογικό επιχείρημα μέσα σε ένα παράλογο περιβάλλον, σημαίνει ότι ο δρόμος είναι δύσκολος.
Οτι το «όχι» στην κατοχή, που ζητά συνεχώς φρέσκο αίμα, δεν είναι εύκολο να ακουστεί από χιλιάδες, από εκατομμύρια ανθρώπους μαζί, γιατί δεν μπορούν να πείσουν τον ίδιο τον εαυτό τους για την αναγκαιότητα μιας τέτοιας πράξης.
Τον πληγωμένο, τον ασυνάρτητο, τον χαμένο εαυτό τους.
Θα μπορέσουμε, άραγε, να τον κερδίσουμε ξανά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου