Αρκετοί είχαν λίγα ακόμα χρόνια στην ενεργό δράση, πριν διαβούν το κατώφλι της «πετσοκομμένης» σύνταξης. Άλλοι νεότεροι με πτυχία Ανώτατης Εκπαίδευσης, παραδέχονται ότι η μονιμότητα ήταν ο βασικός λόγος που τους έκανε να αναζητήσουν την τύχη τους σε μία από τις συνολικά 3.500 θέσεις της δημοτικής αστυνομίας.
Πριν μία εβδομάδα χιλιάδες δημοτικοί υπάλληλοι έκαναν την τελευταία τους βάρδια, αφού η κυβέρνηση, καθ' υποταγή της τρόικα, αποφάσισε το λουκέτο σε υπηρεσίες των δήμων της χώρας. «Μάθαμε τα νέα, όπως και εσείς. Από την τηλεόραση. Δεν μάς είχαν προειδοποιήσει», παραδέχονται οι περισσότεροι.
Την περασμένη Δευτέρα, οι σειρήνες των περιπολικών της δημοτικής αστυνομίας και οι σφυρίχτρες των σχολικών φυλάκων αντήχησαν από το Μεταξουργείο, μέχρι το Σύνταγμα και από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι την Ομόνοια.
Εκεί που έδωσαν ραντεβού πάνω από 5.000 υπάλληλοι για να βροντοφωνάξουν ένα ηχηρό «Όχι» ενάντια στην αμετάκλητη (πλέον) απόφαση της κυβέρνησης να τους «μετακινήσει», «διαθέσει» και τελικά να τους «απολύσει».
«Η τρόικα ήθελε αριθμούς και τους πήρε. Ύστερα από τόσα χρόνια προϋπηρεσίας και προσφοράς στο δήμο Αθηναίων, μετά από ένσημα που μας έχουν κλέψει και πέντε χρόνια που μας είχαν με μαύρα, μας πετάνε στο δρόμο. Τότε ήμασταν καλοί. Τώρα όμως τι; Στα 46 μου που θα με πάρουν να δουλέψω;».
Η κ. Μαρία είναι σχολική φύλακας πάνω από 10 χρόνια. Αν και γυναίκα, επέλεξε να δουλεύει σε ένα σχολείο υψίστης επικινδυνότητας για την σωματική της ακεραιότητα. Στον Κολωνό. «Έχω απειληθεί πολλές φορές. Συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με συμμορίες ανηλίκων, εμπόρους ναρκωτικών και επιδειξίες. Για όλα αυτά τα περιστατικά, είμαστε υπεύθυνοι εμείς».
Σε ένα πανό καταφέρνει να γράψει όσα δεν μπορούν να ακούσουν οι ιθύνοντες της νέας «ανθρωποθυσίας» που εκτυλίσσεται κάθε βράδυ στις οθόνες μας. «Καρκινοπαθής σχολική φύλακας, μητέρα ανηλίκων και 250 μαθητών». Η ίδια ομολογεί: «Έχω ήδη βγάλει μία φορά τον καρκίνο. Αυτοί θα μου βγάλουν και δεύτερο».
Στην ερώτηση «και αύριο τι σκέφτεστε να κάνετε;», με ειλικρίνεια απαντά: «Θα με βρείτε έξω από τη Βουλή. Θα ξεκινήσω απεργία πείνας».
Με μηδενικό εισόδημα πλέον στην οικογένειά της, αφού και ο σύζυγός της έμεινε πρόσφατα άνεργος και με γιο - σπουδαστή στην Πάτρα η κ. Νάντια φοβάται για το πώς θα καταφέρει από εδώ και στο εξής να φέρνει στο τραπέζι τα απαραίτητα είδη διατροφής, για να μπορέσουν να συντηρηθούν.
«Μας πήραν μέσω ΕΣΠΑ, μας διώχνουν πάλι με κοινοτική οδηγία. Κάθε δήμαρχος δρα αυτοβούλως. Ο Κακλαμάνης μας ήθελε, ο Καμίνης όχι. Σε άλλους δήμους, τους σχολικούς φύλακες τους απορρόφησαν σε άλλες υπηρεσίες. Εμάς γιατί όχι;».
Δέκα χρόνια αδιάκοπης προσφοράς, με κυλιόμενες οκτάωρες βάρδιες, πολλά νυχτερινά και άλλα «εξτραδάκια»… σβήστηκαν στο βωμό των προσθαφαιρέσεων κυβέρνησης και τρόικα.
«Είμαστε εμείς που προεκλογικά - με λεφτά από την τσέπη μας - τρέχουμε σε εκλογικά κέντρα και στήνουμε τα κιόσκια των υποψηφίων. Εκτός από την προστασία της περιουσίας του σχολείου, τη συντήρηση των κτιρίων, περνάμε εκπαίδευση για να παρέχουμε πρώτες βοήθειες σε μαθητές που τραυματίζονται ή χτυπούν», ομολογεί και συνεχίζει: «Διοριστήκαμε νόμιμα, μέσω ΑΣΕΠ όπως όλοι. Στην αρχή με 590 ευρώ. Μαύρα. Και χωρίς ένσημα. Χωρίς μπλοκάκι. Αναγνωριστήκαμε το 2006 με το νόμο Παυλόπουλου. Τότε ο μισθός μας έφτασε στα 1.100 ευρώ περίπου και μέχρι τον προηγούμενο μήνα με τις περικοπές κατέβηκε στα 750».
Αψηφώντας τον ήλιο και τη ζέστη, στο κέντρο της Αθήνας δίνουν το παρών καθημερινά χιλιάδες (πρώην) υπάλληλοι σε δήμους. Και προσπαθούν συλλογικά να αλλάξουν έστω και μέρος της κυβερνητικής απόφασης που τίναξε τις ζωές τους στον αέρα. «Ας μας αποζημιώσουν ή ας μας αναγνωρίσουν την μαύρη εργασία μας», φωνάζουν στα μεταξύ τους πηγαδάκια.
Για τον κ. Μιχάλη, η μετακίνηση στην ΕΛ.ΑΣ. δεν αποτελεί τίποτε άλλο, από ένα φτηνό πρόσχημα και ένα τρικ για να «χρυσώσει το χάπι» η κυβέρνηση μέχρι τις επόμενες εκλογές.
«Θέλουν απλά να μας απολύσουν. Είμαι 46 χρονών. Δεν μπορεί μετά από 14 χρόνια θητείας στη δημοτική αστυνομία, να με πάνε στην ΕΛ.ΑΣ. Αποδεκάτισαν το θεσμό. Και εμείς στο Περιστέρι παράγουμε έργο», λέει ο ίδιος που πλέον η μετανάστευση στη Γερμανία φαντάζει παραπάνω από λύση ανάγκης. «Με δύο παιδιά και τη σύζυγο, χωρίς έστω αυτά τα 950 ευρώ που έπαιρνα, θα είναι δύσκολα τα πράγματα».
Με περίσσεια αισιοδοξία και ελπίδα για αναστολή της κυβερνητικής απόφασης, ο 30χρονος Κώστας από τη δημοτική αστυνομία Αθηνών κατεβαίνει καθημερινά στο κέντρο να διαδηλώσει. Μαζί με άλλους νέους συναδέλφους. Όλοι ανήκαν στο ένστολο προσωπικό μέχρι τις 6 Ιουλίου. Αύριο οι δρόμοι τους ίσως χωρίσουν.
«Δεν μπήκαμε όλοι με μέσο. Εγώ δεν είχα. Και κάποιοι δουλεύουμε. Αλλά, η δουλειά μας δεν είναι μόνο να κόβουμε κλήσεις. Ούτε να κάνουμε τους αλλοδαπούς με προϊόντα – μαϊμού να τρέχουν. Αυτή είναι δυστυχώς, η εικόνα που έχει περάσει στον κόσμο».
Κάποιοι είναι απόφοιτοι Λυκείου, κάποιοι άλλοι κάτοχοι πτυχίου και μεταπτυχιακού. Στη δημοτική αστυνομία, ελάχιστη διαφορά έχει. «Πρέπει να είσαι καλός και σε αθλήματα. Και μετά περνάς εκπαίδευση στην Κόνιτσα για έξι μήνες. Τα χρήματα κάθε μήνα για την πρακτική ήταν 270 ευρώ. Και πληρώναμε και από την τσέπη μας για να καταφέρουμε να δούμε τους δικούς μας κάθε σαββατοκύριακο».
Η ώρα είναι 16.00. Έχουν ήδη συμπληρωθεί τέσσερις ώρες διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας. Τελευταία στάση, πλατεία Κλαυθμώνος. Οι σειρήνες των περιπολικών έχουν σιωπήσει. Έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, σε στάση αναμονής της απόφασης του Γ. Μιχελάκη. Σβηστές μηχανές. Εξαντλημένοι υπάλληλοι στοιβάζονται όπου υπάρχει ελάχιστη ακόμα σκιά.
Ο Κώστας με τους συνομίληκούς του περιμένουν με ανυπομονησία μέσα σε ένα περιπολικό, τυλιγμένο με την ελληνική σημαία πότε οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, θα έρθουν σε επαφή με τον υπουργό Εσωτερικών.
Τον ρωτάμε: «Τι έχεις κατά νου;». «Θα αναγκαστώ να ξαναπάρω το παλιό μου αφεντικό, για να επιστρέψω στην παλιά μου δουλειά. Φορτηγό για μεταφορές ειδών ζαχαροπλαστικής», απαντάει.
http://news247.gr/eidiseis/oikonomia/ergasia/oi
Την περασμένη Δευτέρα, οι σειρήνες των περιπολικών της δημοτικής αστυνομίας και οι σφυρίχτρες των σχολικών φυλάκων αντήχησαν από το Μεταξουργείο, μέχρι το Σύνταγμα και από την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι την Ομόνοια.
Εκεί που έδωσαν ραντεβού πάνω από 5.000 υπάλληλοι για να βροντοφωνάξουν ένα ηχηρό «Όχι» ενάντια στην αμετάκλητη (πλέον) απόφαση της κυβέρνησης να τους «μετακινήσει», «διαθέσει» και τελικά να τους «απολύσει».
«Η τρόικα ήθελε αριθμούς και τους πήρε. Ύστερα από τόσα χρόνια προϋπηρεσίας και προσφοράς στο δήμο Αθηναίων, μετά από ένσημα που μας έχουν κλέψει και πέντε χρόνια που μας είχαν με μαύρα, μας πετάνε στο δρόμο. Τότε ήμασταν καλοί. Τώρα όμως τι; Στα 46 μου που θα με πάρουν να δουλέψω;».
Η κ. Μαρία είναι σχολική φύλακας πάνω από 10 χρόνια. Αν και γυναίκα, επέλεξε να δουλεύει σε ένα σχολείο υψίστης επικινδυνότητας για την σωματική της ακεραιότητα. Στον Κολωνό. «Έχω απειληθεί πολλές φορές. Συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με συμμορίες ανηλίκων, εμπόρους ναρκωτικών και επιδειξίες. Για όλα αυτά τα περιστατικά, είμαστε υπεύθυνοι εμείς».
Σε ένα πανό καταφέρνει να γράψει όσα δεν μπορούν να ακούσουν οι ιθύνοντες της νέας «ανθρωποθυσίας» που εκτυλίσσεται κάθε βράδυ στις οθόνες μας. «Καρκινοπαθής σχολική φύλακας, μητέρα ανηλίκων και 250 μαθητών». Η ίδια ομολογεί: «Έχω ήδη βγάλει μία φορά τον καρκίνο. Αυτοί θα μου βγάλουν και δεύτερο».
Στην ερώτηση «και αύριο τι σκέφτεστε να κάνετε;», με ειλικρίνεια απαντά: «Θα με βρείτε έξω από τη Βουλή. Θα ξεκινήσω απεργία πείνας».
Με μηδενικό εισόδημα πλέον στην οικογένειά της, αφού και ο σύζυγός της έμεινε πρόσφατα άνεργος και με γιο - σπουδαστή στην Πάτρα η κ. Νάντια φοβάται για το πώς θα καταφέρει από εδώ και στο εξής να φέρνει στο τραπέζι τα απαραίτητα είδη διατροφής, για να μπορέσουν να συντηρηθούν.
«Μας πήραν μέσω ΕΣΠΑ, μας διώχνουν πάλι με κοινοτική οδηγία. Κάθε δήμαρχος δρα αυτοβούλως. Ο Κακλαμάνης μας ήθελε, ο Καμίνης όχι. Σε άλλους δήμους, τους σχολικούς φύλακες τους απορρόφησαν σε άλλες υπηρεσίες. Εμάς γιατί όχι;».
Δέκα χρόνια αδιάκοπης προσφοράς, με κυλιόμενες οκτάωρες βάρδιες, πολλά νυχτερινά και άλλα «εξτραδάκια»… σβήστηκαν στο βωμό των προσθαφαιρέσεων κυβέρνησης και τρόικα.
«Είμαστε εμείς που προεκλογικά - με λεφτά από την τσέπη μας - τρέχουμε σε εκλογικά κέντρα και στήνουμε τα κιόσκια των υποψηφίων. Εκτός από την προστασία της περιουσίας του σχολείου, τη συντήρηση των κτιρίων, περνάμε εκπαίδευση για να παρέχουμε πρώτες βοήθειες σε μαθητές που τραυματίζονται ή χτυπούν», ομολογεί και συνεχίζει: «Διοριστήκαμε νόμιμα, μέσω ΑΣΕΠ όπως όλοι. Στην αρχή με 590 ευρώ. Μαύρα. Και χωρίς ένσημα. Χωρίς μπλοκάκι. Αναγνωριστήκαμε το 2006 με το νόμο Παυλόπουλου. Τότε ο μισθός μας έφτασε στα 1.100 ευρώ περίπου και μέχρι τον προηγούμενο μήνα με τις περικοπές κατέβηκε στα 750».
Αψηφώντας τον ήλιο και τη ζέστη, στο κέντρο της Αθήνας δίνουν το παρών καθημερινά χιλιάδες (πρώην) υπάλληλοι σε δήμους. Και προσπαθούν συλλογικά να αλλάξουν έστω και μέρος της κυβερνητικής απόφασης που τίναξε τις ζωές τους στον αέρα. «Ας μας αποζημιώσουν ή ας μας αναγνωρίσουν την μαύρη εργασία μας», φωνάζουν στα μεταξύ τους πηγαδάκια.
Για τον κ. Μιχάλη, η μετακίνηση στην ΕΛ.ΑΣ. δεν αποτελεί τίποτε άλλο, από ένα φτηνό πρόσχημα και ένα τρικ για να «χρυσώσει το χάπι» η κυβέρνηση μέχρι τις επόμενες εκλογές.
«Θέλουν απλά να μας απολύσουν. Είμαι 46 χρονών. Δεν μπορεί μετά από 14 χρόνια θητείας στη δημοτική αστυνομία, να με πάνε στην ΕΛ.ΑΣ. Αποδεκάτισαν το θεσμό. Και εμείς στο Περιστέρι παράγουμε έργο», λέει ο ίδιος που πλέον η μετανάστευση στη Γερμανία φαντάζει παραπάνω από λύση ανάγκης. «Με δύο παιδιά και τη σύζυγο, χωρίς έστω αυτά τα 950 ευρώ που έπαιρνα, θα είναι δύσκολα τα πράγματα».
Με περίσσεια αισιοδοξία και ελπίδα για αναστολή της κυβερνητικής απόφασης, ο 30χρονος Κώστας από τη δημοτική αστυνομία Αθηνών κατεβαίνει καθημερινά στο κέντρο να διαδηλώσει. Μαζί με άλλους νέους συναδέλφους. Όλοι ανήκαν στο ένστολο προσωπικό μέχρι τις 6 Ιουλίου. Αύριο οι δρόμοι τους ίσως χωρίσουν.
«Δεν μπήκαμε όλοι με μέσο. Εγώ δεν είχα. Και κάποιοι δουλεύουμε. Αλλά, η δουλειά μας δεν είναι μόνο να κόβουμε κλήσεις. Ούτε να κάνουμε τους αλλοδαπούς με προϊόντα – μαϊμού να τρέχουν. Αυτή είναι δυστυχώς, η εικόνα που έχει περάσει στον κόσμο».
Κάποιοι είναι απόφοιτοι Λυκείου, κάποιοι άλλοι κάτοχοι πτυχίου και μεταπτυχιακού. Στη δημοτική αστυνομία, ελάχιστη διαφορά έχει. «Πρέπει να είσαι καλός και σε αθλήματα. Και μετά περνάς εκπαίδευση στην Κόνιτσα για έξι μήνες. Τα χρήματα κάθε μήνα για την πρακτική ήταν 270 ευρώ. Και πληρώναμε και από την τσέπη μας για να καταφέρουμε να δούμε τους δικούς μας κάθε σαββατοκύριακο».
Η ώρα είναι 16.00. Έχουν ήδη συμπληρωθεί τέσσερις ώρες διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας. Τελευταία στάση, πλατεία Κλαυθμώνος. Οι σειρήνες των περιπολικών έχουν σιωπήσει. Έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, σε στάση αναμονής της απόφασης του Γ. Μιχελάκη. Σβηστές μηχανές. Εξαντλημένοι υπάλληλοι στοιβάζονται όπου υπάρχει ελάχιστη ακόμα σκιά.
Ο Κώστας με τους συνομίληκούς του περιμένουν με ανυπομονησία μέσα σε ένα περιπολικό, τυλιγμένο με την ελληνική σημαία πότε οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, θα έρθουν σε επαφή με τον υπουργό Εσωτερικών.
Τον ρωτάμε: «Τι έχεις κατά νου;». «Θα αναγκαστώ να ξαναπάρω το παλιό μου αφεντικό, για να επιστρέψω στην παλιά μου δουλειά. Φορτηγό για μεταφορές ειδών ζαχαροπλαστικής», απαντάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου