Φόρεσε τα αλήτικα παπούτσια του, το σκισμένο τζην, το ξεθωριασμένο μαύρο μπλουζάκι του. Ρούχα που κάπου είχε παραχώσει, είχε ξεχάσει την ύπαρξή τους. Ρούχα που μύριζαν τσιγάρο. Ντυμένος, ωραίος και μελαγχολικός κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ο Κόστια του θύμιζε κάτι από τα παλιά. Προσπάθησε να σκεφτεί.
Η φετιχοποίηση της συνύπαρξης με κάθε μέσο και όποιο κόστος. Ο Κόστια φοβόταν τη φθορά. Είχε διαλέξει τον λάθος δρόμο, ίσως κάτι να είχε διαβάσει λάθος. Η λογική του δεν τον βοηθούσε. Ποτέ δεν το είχε βοηθήσει. Η λογική του βρομούσε σαν κατουρημένη σκοτεινή γωνία δυο- τρία στενά πίσω από την πλατεία. Ποια πλατεία; Εκεί που γύριζε μόνος του ώρες ολόκληρες καπνίζοντας και πίνοντας μπύρα. Μόνος, με τα ίδια ρούχα που θυμήθηκε να φορέσει και σήμερα. Στριφογύριζε με τις σκέψεις του κουλουριασμένες σε φάσεις στενάχωρες, όπως χθες το βράδυ τριγυρνούσε στο κρεβάτι του χωρίς να μπορεί να κλείσει μάτι, κάνοντας ότι μπορεί για να θυμηθεί τι έπρεπε να έχει ξεχάσει. Παράνοια. Ο φόβος της πραγματικότητας ήταν πραγματικός φόβος, φοβερός πραγματικά. Οι ώρες δεν περνούσαν. Δεν έλεγε να σκοτεινιάσει και ήταν καλοκαίρι και το φεγγαράκι θα αργούσε να σκάσει μύτη. Έκανε ότι μπορούσε για να δει τον γέρο ήλιο να του κλείνει το μάτι αλλά και αυτός δεν είχε τα κέφια του. Κανείς δεν μπορεί να συμπαρασταθεί σε στιγμές κρίσης, σε στιγμές πτώσης. Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν αν δεν μπορεί πρώτα να βοηθήσει τον εαυτό του. Μόνη διέξοδος η απομόνωση. Συστολή συναισθηματικού χώρου και έκπτωση. Ένα οδόφραγμα. Μερικές φάλτσες νότες. Λίγα λόγια. “Θα τα ξαναπούμε σκέφτηκε” και τον έπιασε μια ανόητη μελαγχολία, αδιόρατη. Λες και δεν ήξερε. Φόρεσε τα καλά του ρούχα. Κάθισε στον καναπέ. Ένα ποτήρι λευκό κρασί παγωμένο. Άκουγε μουσική και κοίταζε με άδειο βλέμμα έξω από το παράθυρο.
http://xamenos.wordpress.com/2013/07/02/%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου