Δηθεν
“Αξιοπρέπεια”
“Aλληλεγγύη”
Δυο λέξεις που πολλοί-ες από εμάς ίσως ξέχασαν τα τελευταία χρόνια. Και τα ξεχάσαμε γιατί μας έγινε η αδιαφορία καθημερινότητα, η ευκολία συνήθεια.
Και όμως όλα αυτά τα χρόνια, πίσω από αυτή την ευκολία, πίσω από τη συνήθεια, πίσω από την καλοπέραση, το Κράτος, τα αφεντικά και τα σκυλιά τους, δούλευαν, υπολόγιζαν, εκπαιδεύονταν. Δούλευαν ώστε κάθε τι που να αφορά τις ζωές μας, είτε πρόκειται για την επιβίωση, είτε πρόκειται για τις μικρές χαρές και την ομορφιά της ζωής να υπόκειται στο χρήμα και την απόκτηση του.
Υπολόγιζαν το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, παιδεία και αξιοπρέπεια και μας είχαν αναλώσιμους.
Εκπαιδεύονταν για την αντιμετώπιση της οργής μας. Εμείς, αδιάφοροι ή και κουρασμένοι οι μεγαλύτεροι-ες, τους αφήσαμε να παίρνουν τα πραγματικά κέρδη, τα πραγματικά πλούτη και πιστέψαμε, πως κάποιες παροχές από το τεράστιο παραγόμενο πλούτο θα ήταν αρκετές, ώστε να μην ακούγονται οι πρώτες κραυγές μεταναστών στα σύνορα και τα αστυνομικά τμήματα, ούτε οι θρήνοι των εργατικών ατυχημάτων. Πιστέψαμε ότι με αρκετά αρώματα και πολλά φώτα δεν θα μύριζε η μπόχα της σήψης και δεν θα φαίνονταν οι ξυπόλητοι στους δρόμους, οι άνεργοι πτυχιούχοι, οι επισφαλείς με διδακτορικό, οι απολυμένοι χωρίς αποζημίωση.
Ο καπιταλισμός όμως δεν κάνει χάρες. Ούτε καν η “δημοκρατία” τους, μια κενή λέξη χωρίς νόημα, όταν οι τραπεζίτες μπορούν να αγοράσουν εύνοια και δικηγόρους, την ίδια στιγμή που άνθρωποι αυτοκτονούν γιατί δεν αντέχουν πιέσεις από τοκογλύφους. Τη στιγμή που η αξιοπρέπεια μετριέται στο εισόδημα για τον πατέρα και τη μάνα και στους καλούς βαθμούς στα σχολεία-φυλακές για τα παιδιά.
Μας έγινε συνήθεια ο φασίστας γείτονας, το να ακούμε να δέρνουν μια γυναίκα στο διπλανό διαμέρισμα ή να βλέπουμε στη τηλεόραση τις γυναίκες να είναι πάντα πουτάνες και τους ομοφυλόφιλους πάντα καρικατούρες. Μας έγιναν συνήθεια οι αυτοκτονίες φαντάρων στο στρατό όσο μας έγιναν συνήθεια οι μίζες υπουργών και στρατηγών για τα εξοπλιστικά. Μας έγινε συνήθεια να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα μάτια μικρών παιδιών από τη μυωπία αν δεν πληρώσουμε 3.000 ευρώ. Πως δεν μπορεί να αποκτήσει γνώση κανείς αν δεν πληρώσει. Τα πολιτικά δικαιώματα μας, εξαντλούνται στη ψήφο την ώρα που άνθρωποι κατηγορούνται για το κακούργημα.. να ζητήσουν από μπάτσους να μην βασανίζουν κάποιον ανήμπορο. Οι παπάδες πάλι θέλουν να μας κάνουν κολίγους στα χωράφια τους για νομιμοποιήσουν τις δασικές εκτάσεις που κατέχουν και μετά να τις κτίσουν. Το πολιτικό σύστημα από την αριστερά μέχρι τη δεξιά παράγει συνεχώς καινούργιους κλόουν πολιτευτές, έτοιμους να διασκεδάσουν τα αφεντικά και να πουν ψέμματα σε εμάς. Γιατί κανείς δεν φαίνεται να λέει την αλήθεια για αυτό που έρχεται. Και αυτό που έρχεται έχει όνομα: Πείνα. Για όλο και περισσότερους. Είτε με ευρώ , είτε με δραχμή , είτε με τους ακροδεξιούς του Σαμαρά είτε με τους νέους σοσιαλδημοκράτες του Τσίπρα, αυτό που έρχεται είναι η πείνα. Αυτό είναι ο καπιταλισμός, η πείνα και το ξύλο. Τα αφεντικά προσπαθούν να μας ταΐσουν με μάγειρες στην τηλεόραση. Οι νεοναζί προσπαθούν να μας ταΐσουν με μίσος και πακέτα μακαρόνια από γερμανικές πολυεθνικές. Και όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, το ρολόι άρχισε να πηγαίνει προς τα πίσω. Τα εργασιακά δικαιώματα σε λίγο δεν θα υφίστανται. Αυτό που έρχεται είναι ο νέος Μεσαίωνας. Απλά θα αντικαταστήσουμε τον φεουδάρχη με την Εταιρία όπως ήδη αντικαταστήσαμε το καλοριφέρ με τη ξυλόσομπα.
Και κανείς δεν λέει την αλήθεια. Ότι έστω για μια φορά θα πρέπει να πορευτούμε στον δύσκολο κόσμο δρόμο της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης. Γιατί αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι πιο εύκολοι. Ο δρόμος του μίσους, του πατριωτισμού του φραπέ και του εθνικισμού με τα μούσκουλα ντοπαρισμένων πρωταθλητών. Ο δρόμος της μαφίας και των νεοναζί. Ο δύσκολος δρόμος όμως είναι να πάρουμε θέση ενάντια στο Κεφάλαιο και στο Κράτος.
Γιατί η αξιοπρέπεια πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη και η αλληλεγγύη δεδομένη για όσους-ες επιλέγουν να πάρουν θέση ενάντια και απέναντι σε αυτά που ζούμε: Στην διαπόμπευση γυναικών που είναι οροθετικές, στη διαπόμπευση συλληφθέντων χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, στις στημένες δίκες, στα πολιτικά παραμάγαζα που στηρίζονται στις πλάτες των μπάτσων και της καταστολής, στις μαφίες που καταστρέφουν δάση, τις εταιρίες που απολύουν κόσμο, στα κανάλια που λένε ψέμματα για λογαριασμό των αφεντικών.
Στις διώξεις δημοσιογράφων και τα βασανιστήρια σε ανήλικα παιδιά. Η αξιοπρέπεια είναι κάτι που δεν μπορείς να το κατακτήσεις μόνο ατομικά. Όσο περισσότερο ελεύθεροι και αξιοπρεπείς είμαστε τόσο είναι περισσότερο και οι διπλανοί μας. Αν δεν μπορούμε να αναλάβουμε την πολιτική και ιστορική ευθύνη να σταθούμε απέναντι σε ότι μας καταδυναστεύει, να είμαστε έτοιμοι τότε να υποδεχτούμε, αυτό με το οποίο θα αντικαταστήσουν το σύστημα που πεθαίνει. Και ναι, καλά μαντέψατε. Δεν θα μας ρωτήσει κανείς για αυτό.
Χρήστες ουσιών. Φυλακισμένοι για μερικά τσιγάρα χασίς και μικροποσότητες. Εξαθλιωμένοι μετανάστες εργάτες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άνεργοι, επισφαλείς, υποαμοιβόμενοι. Οπαδοί των ομάδων που θα είναι εκεί, στην εξέδρα, και όταν φύγουν οι πρόεδροι και οι επίσημοι. Ομοφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες που βρήκαν σε μια ξένη αγκαλιά την αγάπη που δεν βρήκαν στην οικογένεια τους.
Συνάδελφοι που δεν υπέγραψαν τις μειώσεις και απολύθηκαν αλλά έχουν να λένε πως δεν υπέκυψαν. Πατεράδες που “έσκυψαν το κεφάλι” γιατί δεν έβγαιναν αλλιώς τα οικονομικά της οικογένειας. Και άλλοι. Πολλοί άλλοι και άλλες. Όλοι από μια ξεχωριστή ιστορία, τόσο μα τόσο ίδιες όμως αναμεταξύ τους όλες οι ιστορίες, αν σταθείς στις ματιές που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους σε μια δύσκολη στιγμή. Μας έχουν για αναλώσιμους όλους-ες. Αυτό είμαστε, αναλώσιμοι.
Και όσο θα το συνειδητοποιούμε αυτό, τόσο θα έχουμε την οργή. Οργή για όποιο άνθρωπο ή θεσμό μας θεωρεί αναλώσιμους.
Η αξιοπρέπεια βρίσκεται στην τάξη μας, ανάμεσα μας, κάθε φορά που διαφωνούμε αλλά κάνουμε συλλογικό διάλογο για ότι μας αφορά. Κάθε φορά που ψάχνουμε να βρούμε γύρω μας και άλλους που δεν ανέχονται πια να είναι αναλώσιμοι. Για μια φορά να μην μείνει κανένας-ια μόνος του σε αυτή την κατασκευασμένη ζούγκλα-φυλακή. Κανείς να μην πει ψέμματα στον άλλο ότι θα τη σκαπουλάρουμε σύντομα. Από αυτή τη ζούγκλα-φυλακή, οι πολλοί θα δραπετεύσουν, μόνο, όλοι μαζί.
Αξιοπρέπεια και Αλληλεγγύη ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο.
Και για να μη κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, αυτό είναι ο κομμουνισμός, αυτό είναι η αναρχία. Αυτό είναι ο ελευθεριακός κομμουνισμός. Και αν δεν τα θεωρούμε της “μόδας”, ας αναλογιστούμε αν μπορεί κανείς να τραφεί… με τις μόδες των αφεντικών. Η “ανάπτυξη” δεν τρώγεται, το ίδιο και η “ελεύθερη αγορά”. Και δεν αφορούν κανένα πέρα από τα αφεντικά και τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους. Το ζητούμενο είναι να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί στον καθένα και τη καθεμιά προσωπικά. Τότε ίσως περάσουμε από τα “κινήματα”.. στην κοινωνική επανάσταση.
http://risinggalaxy.wordpress.com/2012/12/28/%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%8D%CE%B7/
“Αξιοπρέπεια”
“Aλληλεγγύη”
Δυο λέξεις που πολλοί-ες από εμάς ίσως ξέχασαν τα τελευταία χρόνια. Και τα ξεχάσαμε γιατί μας έγινε η αδιαφορία καθημερινότητα, η ευκολία συνήθεια.
Και όμως όλα αυτά τα χρόνια, πίσω από αυτή την ευκολία, πίσω από τη συνήθεια, πίσω από την καλοπέραση, το Κράτος, τα αφεντικά και τα σκυλιά τους, δούλευαν, υπολόγιζαν, εκπαιδεύονταν. Δούλευαν ώστε κάθε τι που να αφορά τις ζωές μας, είτε πρόκειται για την επιβίωση, είτε πρόκειται για τις μικρές χαρές και την ομορφιά της ζωής να υπόκειται στο χρήμα και την απόκτηση του.
Υπολόγιζαν το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, παιδεία και αξιοπρέπεια και μας είχαν αναλώσιμους.
Εκπαιδεύονταν για την αντιμετώπιση της οργής μας. Εμείς, αδιάφοροι ή και κουρασμένοι οι μεγαλύτεροι-ες, τους αφήσαμε να παίρνουν τα πραγματικά κέρδη, τα πραγματικά πλούτη και πιστέψαμε, πως κάποιες παροχές από το τεράστιο παραγόμενο πλούτο θα ήταν αρκετές, ώστε να μην ακούγονται οι πρώτες κραυγές μεταναστών στα σύνορα και τα αστυνομικά τμήματα, ούτε οι θρήνοι των εργατικών ατυχημάτων. Πιστέψαμε ότι με αρκετά αρώματα και πολλά φώτα δεν θα μύριζε η μπόχα της σήψης και δεν θα φαίνονταν οι ξυπόλητοι στους δρόμους, οι άνεργοι πτυχιούχοι, οι επισφαλείς με διδακτορικό, οι απολυμένοι χωρίς αποζημίωση.
Ο καπιταλισμός όμως δεν κάνει χάρες. Ούτε καν η “δημοκρατία” τους, μια κενή λέξη χωρίς νόημα, όταν οι τραπεζίτες μπορούν να αγοράσουν εύνοια και δικηγόρους, την ίδια στιγμή που άνθρωποι αυτοκτονούν γιατί δεν αντέχουν πιέσεις από τοκογλύφους. Τη στιγμή που η αξιοπρέπεια μετριέται στο εισόδημα για τον πατέρα και τη μάνα και στους καλούς βαθμούς στα σχολεία-φυλακές για τα παιδιά.
Μας έγινε συνήθεια ο φασίστας γείτονας, το να ακούμε να δέρνουν μια γυναίκα στο διπλανό διαμέρισμα ή να βλέπουμε στη τηλεόραση τις γυναίκες να είναι πάντα πουτάνες και τους ομοφυλόφιλους πάντα καρικατούρες. Μας έγιναν συνήθεια οι αυτοκτονίες φαντάρων στο στρατό όσο μας έγιναν συνήθεια οι μίζες υπουργών και στρατηγών για τα εξοπλιστικά. Μας έγινε συνήθεια να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να φτιάξουμε τα μάτια μικρών παιδιών από τη μυωπία αν δεν πληρώσουμε 3.000 ευρώ. Πως δεν μπορεί να αποκτήσει γνώση κανείς αν δεν πληρώσει. Τα πολιτικά δικαιώματα μας, εξαντλούνται στη ψήφο την ώρα που άνθρωποι κατηγορούνται για το κακούργημα.. να ζητήσουν από μπάτσους να μην βασανίζουν κάποιον ανήμπορο. Οι παπάδες πάλι θέλουν να μας κάνουν κολίγους στα χωράφια τους για νομιμοποιήσουν τις δασικές εκτάσεις που κατέχουν και μετά να τις κτίσουν. Το πολιτικό σύστημα από την αριστερά μέχρι τη δεξιά παράγει συνεχώς καινούργιους κλόουν πολιτευτές, έτοιμους να διασκεδάσουν τα αφεντικά και να πουν ψέμματα σε εμάς. Γιατί κανείς δεν φαίνεται να λέει την αλήθεια για αυτό που έρχεται. Και αυτό που έρχεται έχει όνομα: Πείνα. Για όλο και περισσότερους. Είτε με ευρώ , είτε με δραχμή , είτε με τους ακροδεξιούς του Σαμαρά είτε με τους νέους σοσιαλδημοκράτες του Τσίπρα, αυτό που έρχεται είναι η πείνα. Αυτό είναι ο καπιταλισμός, η πείνα και το ξύλο. Τα αφεντικά προσπαθούν να μας ταΐσουν με μάγειρες στην τηλεόραση. Οι νεοναζί προσπαθούν να μας ταΐσουν με μίσος και πακέτα μακαρόνια από γερμανικές πολυεθνικές. Και όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, το ρολόι άρχισε να πηγαίνει προς τα πίσω. Τα εργασιακά δικαιώματα σε λίγο δεν θα υφίστανται. Αυτό που έρχεται είναι ο νέος Μεσαίωνας. Απλά θα αντικαταστήσουμε τον φεουδάρχη με την Εταιρία όπως ήδη αντικαταστήσαμε το καλοριφέρ με τη ξυλόσομπα.
Και κανείς δεν λέει την αλήθεια. Ότι έστω για μια φορά θα πρέπει να πορευτούμε στον δύσκολο κόσμο δρόμο της αξιοπρέπειας και της αλληλεγγύης. Γιατί αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι πιο εύκολοι. Ο δρόμος του μίσους, του πατριωτισμού του φραπέ και του εθνικισμού με τα μούσκουλα ντοπαρισμένων πρωταθλητών. Ο δρόμος της μαφίας και των νεοναζί. Ο δύσκολος δρόμος όμως είναι να πάρουμε θέση ενάντια στο Κεφάλαιο και στο Κράτος.
Γιατί η αξιοπρέπεια πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη και η αλληλεγγύη δεδομένη για όσους-ες επιλέγουν να πάρουν θέση ενάντια και απέναντι σε αυτά που ζούμε: Στην διαπόμπευση γυναικών που είναι οροθετικές, στη διαπόμπευση συλληφθέντων χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, στις στημένες δίκες, στα πολιτικά παραμάγαζα που στηρίζονται στις πλάτες των μπάτσων και της καταστολής, στις μαφίες που καταστρέφουν δάση, τις εταιρίες που απολύουν κόσμο, στα κανάλια που λένε ψέμματα για λογαριασμό των αφεντικών.
Στις διώξεις δημοσιογράφων και τα βασανιστήρια σε ανήλικα παιδιά. Η αξιοπρέπεια είναι κάτι που δεν μπορείς να το κατακτήσεις μόνο ατομικά. Όσο περισσότερο ελεύθεροι και αξιοπρεπείς είμαστε τόσο είναι περισσότερο και οι διπλανοί μας. Αν δεν μπορούμε να αναλάβουμε την πολιτική και ιστορική ευθύνη να σταθούμε απέναντι σε ότι μας καταδυναστεύει, να είμαστε έτοιμοι τότε να υποδεχτούμε, αυτό με το οποίο θα αντικαταστήσουν το σύστημα που πεθαίνει. Και ναι, καλά μαντέψατε. Δεν θα μας ρωτήσει κανείς για αυτό.
Χρήστες ουσιών. Φυλακισμένοι για μερικά τσιγάρα χασίς και μικροποσότητες. Εξαθλιωμένοι μετανάστες εργάτες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Άνεργοι, επισφαλείς, υποαμοιβόμενοι. Οπαδοί των ομάδων που θα είναι εκεί, στην εξέδρα, και όταν φύγουν οι πρόεδροι και οι επίσημοι. Ομοφυλόφιλοι άντρες και γυναίκες που βρήκαν σε μια ξένη αγκαλιά την αγάπη που δεν βρήκαν στην οικογένεια τους.
Συνάδελφοι που δεν υπέγραψαν τις μειώσεις και απολύθηκαν αλλά έχουν να λένε πως δεν υπέκυψαν. Πατεράδες που “έσκυψαν το κεφάλι” γιατί δεν έβγαιναν αλλιώς τα οικονομικά της οικογένειας. Και άλλοι. Πολλοί άλλοι και άλλες. Όλοι από μια ξεχωριστή ιστορία, τόσο μα τόσο ίδιες όμως αναμεταξύ τους όλες οι ιστορίες, αν σταθείς στις ματιές που ανταλλάσσουν οι άνθρωποι μεταξύ τους σε μια δύσκολη στιγμή. Μας έχουν για αναλώσιμους όλους-ες. Αυτό είμαστε, αναλώσιμοι.
Και όσο θα το συνειδητοποιούμε αυτό, τόσο θα έχουμε την οργή. Οργή για όποιο άνθρωπο ή θεσμό μας θεωρεί αναλώσιμους.
Η αξιοπρέπεια βρίσκεται στην τάξη μας, ανάμεσα μας, κάθε φορά που διαφωνούμε αλλά κάνουμε συλλογικό διάλογο για ότι μας αφορά. Κάθε φορά που ψάχνουμε να βρούμε γύρω μας και άλλους που δεν ανέχονται πια να είναι αναλώσιμοι. Για μια φορά να μην μείνει κανένας-ια μόνος του σε αυτή την κατασκευασμένη ζούγκλα-φυλακή. Κανείς να μην πει ψέμματα στον άλλο ότι θα τη σκαπουλάρουμε σύντομα. Από αυτή τη ζούγκλα-φυλακή, οι πολλοί θα δραπετεύσουν, μόνο, όλοι μαζί.
Αξιοπρέπεια και Αλληλεγγύη ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο.
Και για να μη κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις, αυτό είναι ο κομμουνισμός, αυτό είναι η αναρχία. Αυτό είναι ο ελευθεριακός κομμουνισμός. Και αν δεν τα θεωρούμε της “μόδας”, ας αναλογιστούμε αν μπορεί κανείς να τραφεί… με τις μόδες των αφεντικών. Η “ανάπτυξη” δεν τρώγεται, το ίδιο και η “ελεύθερη αγορά”. Και δεν αφορούν κανένα πέρα από τα αφεντικά και τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους. Το ζητούμενο είναι να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί στον καθένα και τη καθεμιά προσωπικά. Τότε ίσως περάσουμε από τα “κινήματα”.. στην κοινωνική επανάσταση.
http://risinggalaxy.wordpress.com/2012/12/28/%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%8D%CE%B7/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου