Εισαγωγή σε κάθε θέμα περιβάλλοντος. ΦΑΚΕΛΟΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ 2.

1.  Η ανάπτυξη του καπιταλισμού, η από την φύση του αναγκαιότητα για περισσότερη ανάπτυξη και κερδοφορία, καθώς και ο έλεγχος των όρων και των συνθηκών της επέκτασής του σε κάθε τομέα της  ανθρώπινης δραστηριότητας και εν γένει της ανθρώπινης σφαίρας, σήμερα έχει φτάσει στα όριά του. Στο ιστορικό πεδίο έχασε και τα τελευταία ίχνη προοδευτισμού. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της «τεχνογνωσίας» δεν επαρκούν για την διαιώνισή του. Οι νέες αγορές (χώρες πρώην «υπαρκτού» Σοσιαλισμού και αναπτυσσόμενες), το κόλπο του δανεισμού (ατόμων, επιχειρήσεων και κρατών) και οι «αναπτυξιακές» χρηματιστηριακές φούσκες ό,τι ήταν να δώσουν στον καπιταλιστικό Μολώχ  το έδωσαν. Η υπερπροσφορά αγαθών και υπηρεσιών προσκρούει τώρα στο φράγμα των πραγματικών οικονομικών δυνατοτήτων ζήτησης. Οικονομικοί κολοσσοί και κράτη καταρρέουν ή συρρικνώνουν τα οικονομικά τους μεγέθη, τις δραστηριότητές τους
.

Και είμαστε στην αρχή…

2.  Μέσα στο πλαίσιο αυτής της ιστορικής πραγματικότητας το Διεθνοποιημένο Κεφάλαιο, πολλές φορές κρατώντας για λόγους συντήρησης και τα χαρακτηριστικά της εθνικής αστικής τάξης (συμμαχία με εθνικές ελίτ, γραφειοκράτες, πολιτικοί και λοιποί) και της παλιάς μορφής Ιμπεριαλισμού (μοίρασμα αγορών), προχωρά στην υλοποίηση τριών κύριων στόχων, των εξής:

α) Έλεγχο του κοινωνικού είναι και γίγνεσθαι (έλεγχο μαζών και ατόμων)

β) Νέα οικονομία στηριγμένη στην βασική - με Μαρξικούς όρους – αντίθεση φύση/άνθρωπος (π.χ. πράσινη ανάπτυξη αλά Ομπάμα)

γ) Εμπέδωση και προχώρημα της παγκοσμιοποίησης τόσο οργανωτικά (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) όσο και ιδεολογικά (μετακαταναλωτική ιδεολογία).

Ο καταναλωτισμός ως κυρίαρχη ιδεολογία και, άρα, πρακτική χαρακτήριζε τις εποχές της νιότης και της ακμής του καπιταλισμού.

Η μετακαταναλωτική ιδεολογία χαρακτηρίζει το τελευταίο στάδιο του ολιστικά αντιδραστικού, πλέον, καπιταλισμού.

3.  Υπ’ αυτού του πρίσματος γίνονται επαρκώς αντιληπτές και κατανοητές διάφορες απόπειρες, προσπάθειες και κινήσεις (π.χ. νέα Σοσιαλδημοκρατία, Οικολόγοι – Πράσινοι, ΜΚΟ με κρατικούς, υπερκρατικούς ή εξωκρατικούς πόρους) οι οποίες προτείνουν για το αύριο λύσεις – επιζητούν, δηλαδή, το ξεμπλοκάρισμα του οικονομικού μοντέλου -  δίχως να θίγουν επί της ουσίας στο παραμικρό τα αίτια του μπλοκαρίσματος, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα: τις σχέσεις παραγωγής.

4.  Η βασική αντίθεση φύση/άνθρωπος, η σχέση με απλά λόγια του ανθρώπου με τη φύση, παρότι παραμένει σε όλη την ιστορική πορεία του ανθρώπου ως προς την ουσία της αμετάβλητη (βασική), αλλάζουν με την εξέλιξη, ο τρόπος με τον οποίον αντανακλάτε στην ανθρώπινη συνείδηση και η - σε τελική ανάλυση - προσλαμβάνουσα από την εκάστοτε κυρίαρχη ιδεολογία μορφή της.

        Στην  εποχή μας τα μέχρι πρότινος ελεύθερα  

        φυσικά  αγαθά (νερό, παραλίες, φυσικό

κάλλος κ.λπ.), όπως και η διαχείριση υλικών και συστημάτων φροντίδας του πληττόμενου από τις δραστηριότητες του ανθρώπου περιβάλλοντος γίνονται προνομιακό πεδίο δράσης του μεγάλου κεφαλαίου – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Σημείωση. Η ανθρώπινη συνείδηση καθορίζεται από το κοινωνικό είναι, όχι όμως με τρόπο μηχανιστικό. Στο «λογικό της μέρος» επεξεργάζεται όλες τις πληροφορίες. Εδώ έγκειται οι αιτίες  ύπαρξης, αφενός, της πολυμορφίας των ταυτοτήτων στην ίδια κοινωνία και, αφετέρου, των «αντικομφορμιστικών συνειδήσεων».

Η ανθρώπινη ιστορική συνείδηση, οι πληροφορίες δηλαδή που διαμορφώνουν την ιστορική κοσμοθεωρία των ανθρώπων, στον 20^ο αιώνα κατέκτησε και την επίγνωση του τέλους της ασύστολης εκμετάλλευσης και χρησιμοποίησης της φύσης. Στην αρχή ο φόβος του πυρηνικού ολοκαυτώματος

(ψυχρός πόλεμος) και στη συνέχεια οι οικολογικές καταστροφές και οι κλιματολογικές αλλαγές δημιούργησαν ένα χάσμα ανάμεσα στη σύγχρονη ιστορική συνείδηση και στην προπολεμική ιστορική συνείδηση. Τώρα, σε αντίθεση με το παρελθόν, λέμε: η φύση είναι ένα σύστημα που μπορεί να εξαντληθεί ή και να καταστραφεί από την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Οι παγκόσμιοι εξουσιαστές εδώ πάνω πατάνε - σε αληθινές ή κατασκευασμένες πραγματικότητες - για να συγκροτήσουν και να προωθήσουν τη νέα κυρίαρχη ιδεολογία της μετακατανάλωσης. Ο τρόπος κατά το παρελθόν έχει δοκιμαστεί με επιτυχία.

Η ψευδής συνείδηση του καταναλωτισμού και του αφρού του (διαφημίσεις, life style) πατούσε σε στέρεες βάσεις – κυρίως στο ερωτικό ένστικτο και στον μιμητισμό. Σήμερα, η συγκρότηση της μετακαταναλωτικής ψευδούς ιδεολογίας πατά στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης-φόβου και στην ιστορικά προσδιοριζόμενη ατομική ευθύνη.

Ας μην ξεγελιόμαστε! Καμιά ιδεολογία, η οποία δεν θέτει ως πρώτο όρο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει στο παραμικρό την υπόθεση της ανθρωπότητας, την υπόθεση των λαών. Ίσα – ίσα, εξυπηρετεί τους εχθρούς της ανθρωπότητας και του περιβάλλοντος: τους Παγκόσμιους Εξουσιαστές των Πολυεθνικών. Εξυπηρετεί αυτούς που σχεδόν αποκλειστικά ευθύνονται για τα κατάντια του πλανήτη.

Όλα τ’ άλλα είναι λόγια κενά περιεχομένου, καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς!
Και αυτοί που τα παπαγαλίζουν, η Σύγχρονη  Ακροδεξιά!

Σ. Καστριώτης